Gotowanie to dla mnie coś więcej niż przygotowanie posiłku. To rozmowa z pamięcią z zapachem chleba wyciąganego z pieca, z ciepłem mleka, z parą nad garnkiem, w której odbija się dzieciństwo.

Każdy zapach niesie ze sobą historię. Gdy kroję warzywa, słyszę echo tamtej kuchni niewielkiej, z blatem pełnym mąki, z garnkami, które cicho brzęczały w rytmie dnia. Widzę dłonie, które uczyły mnie mieszać, doprawiać, próbować. Czuję smak, który nie jest tylko smakiem potrawy, ale chwil, które trwają we mnie do dziś.

Dziś gotuję dla moich bliskich dla dzieci, które poznają ten sam zapach chleba, tę samą zupę, ten sam dźwięk talerzy stawianych na stole. W ich oczach odbija się moje dzieciństwo. To niezwykłe, jak smak potrafi przenosić miłość, jak zapach potrafi budować dom.

Bo kuchnia to nie tylko miejsce w domu. To przestrzeń, w której spotykają się przeszłość i teraźniejszość, ludzie, których kocham, i ci, których już nie ma, a jednak wracają w smaku drożdżowego ciasta Babci, w kluskach śląskich, modrej kapuście i roladach niedzielnych.

Słyszę trzask pieca, czuję ciepło unoszące się z garnka, a w powietrzu wiruje zapach masła i drożdży.

Mmm… gotowanie. To mój sposób, by być blisko. Pamiętać to, co ważne, i dzielić się tym, co proste i dobre. Bo w prostych smakach jest coś z modlitwy – cisza, wdzięczność i miłość, która nie przemija.

Gotowanie to moja modlitwa o bliskość. O pamięć, która pachnie chlebem i ciepłem.

RM